Sınır kavramı çoğunlukla eşik veya kısıtlayan bir etmen olarak tanımlanmaktadır. Açıklıklar ve geçiş mekânları ilişkiler ve etkileşimlerin oluşturduğu eşik mekanlardır. İçerisi ve dışarısı arasındaki sınırın eridiği mekânsal pratik olan eşik; pek çok hareketi, sosyal karşılaşmayı ve algı çeşitliliğini barındıran mimari bir bulanıklık halidir. Kullanıcı deneyimini mekânsal, algısal ve sosyal olarak sentezleyen bulanık mekân, kullanıcıları bir araya getirip, davranışlarına yön vererek gözlem ve iletişimlerini güçlendirir. Kullanıcının kimi zaman vakit geçirdiği bulanık mekân, özelden kamusala aktarımı sağlayan bir değişim aralığıdır (Tunç, 2020).

Pandemide eve kapanma ile iç mekanla dış mekan, özel alanla kamusal alan arasındaki sınır kavramı da bulanıklaştı. Etkileşimler artık mekanlardan ziyade eşiklerde meydana geldi. Atölye, pandemide eve kapanma durumunda nasıl fiziksel olarak sosyalleşebildiğimizi sorgulamaktadır. Bu doğrultuda atölye birbirinden farklı konutlarda yaşayan katılımcılarla iç mekanla dış mekanın bulanıklaşan sınırlarından(balkon,teras, bahçe) başkalarıyla ilişki kurma biçimlerimizi, etkileşimlerimizi sorgulayarak yeni mekânsal üretimlerle senaryolar kurgulamayı hedeflemektedir.